Ben ömrümde yapabileceğim belkide zamanında asla yapmam dediğim birşeyi yapıyorum... daha çok gencim 22 yaşındayım güzel bi genç kızım belki de yaşıtım olan birçok erkeğin isteyebileceği biriyim ama ben evli bi adamla birlikteyim.

     Herşeyim o aklım,fikrim,hayalim... 17 yaşında başladı ve koskoca 5 yıl oldu ben kimseye söyleyemedim bir duyulsa çevrem,ailem ne der? 'Sevgilinin olmaması çok ilginç güzelsin ve herkes senin gibi bir sevgili ister neden kimse yok hayatında?'sorularıyla karşılaşmaktan sıkıldım. O kızmasın diye hiçbir arkadaşımla dışarı çıkamıyorum üniversiteli bi genç kızın hiç çevresi olmaz mı arkadaşı olmaz mı? Yok işte. Kaybetme korkusundan söylediği şeylerin dışına çıkamıyorum. Bu genç yaşta düşünmekten, bir sonumuzun olmadığını bie bile devam etmekten, üzülmekten kanser oldum ve savaş veriyorum. Kimse evli bir adamla birlikte olmasın bedeli çok ama çok ağır ve fazlasıyla ödüyorum... İçimde biriken bu derdi sıkıntıyı anlatacak hiç kimsem yok hiç kimseyle konuşamıyorum.

     O evli, çocuklu önceliği ailesi bense arta kalan 1 saatlerle yarım saatlerle yetiniyorum... Vazgeçmeyi, bitirmeyi çok denedik. Akıl bunu yeğlese de kalp bir türlü kabul etmiyor yeniden yeniden yeniden birleştik. Akıllanmayacağım galiba akıllanmak istemiyorum istedim aslında yapamadım. Bu derde düşmeyi ben istemedim zamanında verdiğim aptalca bir karar benliğim oldu, nefesim oldu, hayatım oldu. Bu dereceye gelecegimi bilseydim hiç başlamazdım çok acı çekiyorum çok... Düşmanımın dahi bu duruma düşmesini istemem...